Türkân Şoray henüz gencecik bir kızken Türk sinemasının doruğunda seçkin bir yer edinmiş ve bu yerini geçen yıllara rağmen, film çevirse de çevirmese de korumuş bir beyaz perde yıldızıdır. Pek nâdir sanatçıya nasip olur, seyirciler tarafından onun kadar sevilmek ve sahiplenilmek.
Ben onu yakından, 1990’lı yıllarda CNN Türk’teki Hakkı’yla Sohbet programında misafirim olduğu gün tanıdım. Arkadaşlarımın kızları vardır, sahiden çok sevdiğim. Görür görmez anladım ki, şansım olsa Türkân da tıpkı onlar gibi benimseyebileceğim çocuklardan biridir.
Herhalde binlerce mülakat yapılmıştır Türkân’la. Hemen de çocuktu, beyaz perdede onu ilk gördüğümüzde. Türker İnanoğlu’nun bilge gözünden kaçmayan bir güzel yetenek. Köyde Bir Kız Sevdim (ilk) filminden bugüne, bir yarı yüzyıl geçmiş olmalı desem yanılır mıyım? Çekinmeden, sakınmadan söylüyorum. Cumartesi akşamıydı galiba, onu NTV’de gördüm. Sinema Benim Aşkım adlı bir program yapıyor. Yeni başladı. İlk misafiri Kadir İnanır’mış, o programı kaçırdım.
İkinci konuğu sadece meslektaşı değil, eski sevgilisi, kocası, kızı Yağmur’un babası Cihan Ünal’dı. Ekranda birlikte olacaklarını öğrenince, içimden geçirmiştim: Türkân’a da bu yakışır, diye. İkisine de yakıştı doğrusu. Cihan da yabancım değil, anam köylüdür. Seyrek görsem de çok yakınlık duyduğum bir sanatçı. Taşköprü Sarımsak Festivali’ne inşallah birlikte gidebileceğiz. 

Buluşma yanında bir de ayrılık size...
İlgi duyduğum insanları uzaktan da olsa takip etme gibi bir huyum var. Müsaade ederseniz bir parantez açacağım burada. Son günlerde ayrılan Nurgül Yeşilçay-Cem Özer çiftinden söz etmek üzere. Boşandılar. Onların da ömürlerinin sonuna kadar devam edecek bir ortak eseri var: evlatları Osman Nejat.
Ayrılırken de, haber duyulduktan sonra da, birbirleri, sona eren evlilikleri konusunda gereksiz bir laf etmediler. İkisi de aslında, ruh yapısı gergin sanatçılardır. Tepeleri atınca kolay hırçınlaşır soydan. Birbirleri konusunda sevimsiz tek kelime etmediler.
Ben Cem’i daha çok tanıyorum; Nurgül’den demek istedim. Saygıda kusur etmeyen, gerekirse gönül almayı da bilen biridir. Nurgül ile Sezen Aksu’nun oğlu Mithat Can Özer arasında bir ilişki başlamış. Ben benzer ahvalde sevdiklerime Yusuf Has Hacib’in bir sözünü hatırlatırım: «Her işte sükûneti tercih et; yalnız ibâdette acele et, çabuk davran!»
Ayrıldıktan sonra da zarafete sadakatle devam edeceklerini umarım. Böyle sahiden iyi örneklere ciddî ihtiyacımız var. 
*
Konumuz Türkân’ın programıydı. Karşımızdaki, Türk sinemasının adı sonsuza kadar anılacak bir yıldızı. Marifeti oyunculuğundan ibaret de değil. Gelmiş geçmiş dünya güzellerimizden biridir bizim aynı zamanda.
Eski sevgilisi, kocası (hepimiz bu ikiliyi birbirine pek yakıştırmıştık) Cihan Ünal da şimdi Allahı var tiyatronun çok yakışıklılarından biridir. Evet, bu olağan dışı buluşmada Cihan’ın da en küçük bir tutukluluğunu, dikkatsizliğini, burukluğunu hayır görmedik. Ama programın sahibesi...
Yarabbi bu nasıl bir insandır! Bir insan güzel de olsa, 1 numaralı yıldız mevkiine de yükselse... Hayır hayır! Zarafetle, sevimlilikle, alçakgönüllülükle de yeterince açıklanabilir bir ruh güzelliği değil bu.
Harıl harıl ne anlatıyor bilir misiniz? Nasıl tanıştıklarını. Cihan’ın Pera Palas’taki ilk karşılaşmalarında onunla değil de sadece senaryo metniyle meşgul oluşunu. Kadınların Cihan’ı nasıl beğendiğini. Sahnede Kral Lear’de, Dördüncü Murad’da ne kadar başarılı ve yakışıklı olduğunu, onu ne çok beğendiğini...
-Hatırlar mısın bizi birbirimize çok yakıştırmışlardı, demekten de geri durmuyor.
Neler öğrenmiş Cihan’dan. Fıkırdayarak ve devamlı kahkaha atarak gülme tekniğini bile ondan öğrenmiş meğer,anlatıyor.
Cihan da artık dayanamayıp:
-Sinema ve kamera konusunda da ben senden çok şey öğrendim, diyor.
Eski sevgilisini, kocasını yıllar sonra milyonların önünde, ekranda ağırlarken de Türkân Şoray başka bir örneğine zor rastlayacağınız yüce bir kadındı. (Eminim Yağmur da –benim gibi seyrederken- annesiyle, doğrusu babasıyla da çok gurur duymuştur.)
Not: Ben Türkân’ı Türkân yapan sırrı gene de çözebilmiş değilim.

Hadım kelimesi son günlerde pek rağbette
S. Süreyya Önder’in sevimli Anadolu çocuğu üslûbuyla «Yıldırım Türker demek Radikal gazetesi demektir; bulunduğu yeri onurlandıran, ‘Dünya dönüyorsa biraz da onun yüzü suyu hürmetinedir’, diye anılan insanlardandır» sözleri, bizim meslekte emsaline rastlanmamış bir övgüdür, diyebilirim. Devlet büyükleri, siyasî liderler, hocalar, şeyhler, büyük işadamları, müstesna sanatçılar mübalağa üzre methedilir zaman zaman... Ama bir gazete yazarının diğer bir gazete yazarını böylesine göklere çıkarmasına ben daha önce hiç rastlamadım, diyebilirim.
«Adam kıskandı» galiba diye ahkâm kesmeye kalkmayın lütfen; ben samimiyetle «Aklı başında bir adam, yaşlı ama pek de sevimsiz değil» kıvamında bir değerlendirmeye dünden razıyım.
Türker’e gelince. Bir kere karşılaştık. Daha önce hafiften laf atışmalarımız olmuştu. Yüzyüze gelince çok daha sevimli buldum ben onu. Düşünür ve yazar olarak benim de vazgeçilmezlerimdendir. Aynı gazetede yazmaya devam edebiliyor olmamız, Süreyya gibi bana da «çok iyi» gelir; evet gurur da verir.
Bir defa pırıl pırıl bir Türkçe yazar. Böyleyken o bile dünkü yazısında, Alev Dedegil’in gündeme getirdiği «Çocuk tâciz ve tecâvüzlerinde, suçluların tedavi amacıyla cinsel iktidardan mahrum hâle getirilmesi» teklifini tartışırken, şu ifadeyi aynen tekrar edebilmişti:
«Bu bir hadım değil, tedavidir.»
Yazısının bir başka yerinde de, şöyle diyor:
«Amerika’da da kimyasal hadım uygulanabilen eyaletlere dikkatlice bakmanızı salık veririm.» (Radikal, 14 şubat) 

Katil yakalanmaz, kâtil de işlenmez
Günlerdir bu tartışma vesilesiyle, benzer ifadelere hemen bütün gazetelerde rastlıyorum. Siz yadırgamadınız mı?
Hadım «Kısırlaştırılmış, enenmiş erkek» demek değil midir? «Hadım suçu» değil de «Hadım etme, kısırlaştırma, eneme suçu veya fiili» demek gerekmez mi? Hadım ile hadım etmek («Birinin cinsiyet bezlerini burmak veya çıkarıp almak yoluyla erkekliğini yok etmek, enemek») aynı şey midir?..
Katil, kâtil ve maktul (yani «öldürme, öldürülme», «birini öldüren kimse» ve «öldürülmüş, katledilmiş kimse») kelimelerini; «bir katil vakası», «kâtil yakalanmış», «maktulün kimliği» diye kullanmaz mıyız?
Katil, kâtil ve maktul aynı kökten türemiş kelimeler: «Öldürme, cinayet işleme» fiilinin adı katil, «öldürenin, cinayeti işleyenin» adı kâtil ve isim veya sıfat olarak «öldürülmüş, katledilmiş» olan da maktul değil midir?
«Bu bir katil değil, yaralama fiilidir» deriz. Söz konusu fiil adlarıdır. «Bu bir hadım değil, eneme teşebbüsüdür» diyebilir miyiz?
Bence diyemeyiz. Andığımız metinlerde de cezadan, yaptırımdan hadım diye değil, hadım etme, kısırlaştırma, eneme diye söz etmemiz gerekmez mi?
Hamdolsun hayli zamandır kullanılan fiiller (hadım etmek, enemek) değil bunlar.